We zijn er! Gisteren (bijna) de hele dag in het vliegtuig gezeten. De vlucht naar Dubai verliep goed, we zaten niet naast elkaar maar dat was niet heel erg aangezien we 's nachts vlogen en we toch van plan waren te slapen. Ik (Christel) zat erg gezellig: links van me een Duitse jongen die een wereldreis startte en rechts van me een ontzettend leuke en vrolijke van oorsprong Ghanese vrouw die sinds heel wat jaren in Duitsland woonde. Veel met elkaar gesproken en ook gelachen om elkaars verhalen. Lekker gegeten en lekker wijntje erbij. Soms even naar links kijken waar Stijn zat, even checken of alles in orde was. Hij heeft anderhalve film gekeken en ook wat proberen te slapen.

De overstap In Lusaka werd erg spannend toen we hoorden dat onze vlucht vanuit Dubai ruim een uur vertraging had (vertelden ze ons we toen we al in het vliegtuig zaten). Stijn sliep na 5 minuten al dus hoorde het later pas. Toen het vliegtuig geland was, speelden de zenuwen wel op. Tot onze verbazing stond iemand ons op te wachten met een bordje met 'Augustinus en Christine' en vanuit toen verliep alles in een stroomversnelling. Eerste stap: VISA aanvragen. Makkelijker gezegd dan gedaan, want de pinpassen werkten niet en we hadden geen dollars op zak. Wetende dat we nog minder dan een uur hadden om de VISA aan te vragen, bagage op te halen, ons in te checken en zelfs te boarden nam de druk toe. Hoe relax als de Zambiaanse man overkwam, zo snel regelde hij alles. Geld haalden we uit een ATM, die vervolgens omgewisseld in dollars waardoor we alsnog het visum konden krijgen. Voor diegene die Stijn goed kennen, dan heb je dus vast een idee hoe gezellig het was die 2 uur haha. Toen we eenmaal op de banken zaten te wachten op het vliegtuigje viel alle stress van ons af en gingen we weer met betere zin verder.

Het vliegtuig was een propellervliegtuig waar zo'n 30 mensen in pasten. Ook een hele ervaring! De tijd vloog en we kregen zelfs gratis eten en drinken. Op het vliegveld van Lusaka stonden Rabeccah en Kennedy, van de partnerorganisatie hier, ons op te wachten. We werden regelrecht naar ons gastgezin gebracht. Een warm welkom en daar samen gepraat over vanalles en nog wat, gegeten en gedoucht. Douchen moest overigens onder een koude douche met een emmer warm water. Even wennen, maar het is niet anders nu aangezien de geiser op het moment niet werkt. Gewoon kwestie van wennen dus. We zijn al erg vroeg gaan slapen, aangezien dat tijdens de vlucht niet echt gelukt was. Heerlijk geslapen in bed onder een klamboe die Robbert, het neefje van 19 jaar, had opgehangen.

Vanmorgen zijn we om 10 uur opgehaald voor een oriëntatie. Eerst wat informatie van Rabeccah, daarna lunch in het vrijwilligerswerkhuis (vandaar wifi), straks kennismaking op ons project de Malota school en daarna even de stad Livingstone in.

Dinner is ready! Dus snel afsluiten.

Liefs Stijn en Christel

Ps. Excuse me voor spelfouten, ik schrijf via mijn mobiel.