Hi there.

Alweer een week geleden sinds onze laatste blog? Jeetje dat gaat snel. Sinds vorige week zondag is het eigenlijk alleen maar leuker geworden. Iedere ochtend hebben we les gegeven op de Malota school, waarvan sommigen wat minder lekker verliepen dan anderen. Het is overdag tegen de 30 graden en de zon begint rond 10:30u te schijnen, je kunt je dus wel voorstellen dat het bijna niet te doen is wanneer de kinderen buiten les krijgen. Eén dag mochten ze zelfs een half uur eerder weg i.v.m. de warmte, en dat terwijl ze maar 2 uur les per dag hadden. Je merkt ook dat de kinderen die nu buiten les krijgen zich stukken minder goed kunnen concentreren dan de kinderen die binnen zitten. Buiten is het hoogstens 10 minuten concentratie en erna wordt er gespeeld met elkaar en met de kinderen van de peuterklas die daar ook rondrennen. Wordt hoog tijd dus dat het 3e lokaal klaar is, maar het schiet op. Deze week hebben we de schilder 2 middagen geholpen met schuren, het schilderen van de binnen en buiten muren, gaten vullen en kozijnen verven. Hij is, zoals Afrikanen voornamelijk zijn, niet echt van de tijd, dus 1 dag zijn we na ruim een uur wachten maar naar het Backpackers hostel gegaan om te relaxen en zwemmen. Ben benieuwd of hij dit weekend nog verder is gegaan, anders zullen we deze week misschien ook nog meehelpen.

Op de Malota school hadden we ook een minder leuke ervaring. Er is een meisje dat ongeveer 10 jaar ouder is dan de rest, ze is door haar familie afgestoten en de community heeft haar opgevangen. Ze spreekt wel wat meer Engels dan de rest, maar schrijven kan ze totaal niet. De school principal vroeg of iemand haar wat extra aandacht kon geven en haar kon helpen met tellen etc. Dat wilde ik wel doen. Makkelijker gezegd dan gedaan want 1 ding weet ik nu wel, ik ben blij dat ik niet voor lerares ben gaan studeren. Het was voor haar en mij erg vermoeiend en een zon tekenen was in het begin zelfs een onmogelijke klus. De school principal vertelde ons ook dat ze van plan was een schooluniform te kopen, zodat ze zich niet anders voelde dan de rest (er lopen meerdere kinderen rond zonder uniform, maar ergens begrijp ik het wel). De volgende dag vertelde ze dat ze ze al had gekocht. We gingen kijken naar de juiste maat voor haar en het meisje was zoooo blij dat ze een uniform kreeg. Ze sprong letterlijk in de lucht van blijdschap en bedankte haar voor het uniform. Vervolgens zei de school principal dat ze niet haar maar mij moest bedanken, omdat ik het voor haar kocht. Ik wist niet wat ik hoorde... ik natuurlijk zeggen dat dit echt niet de bedoeling was en we dit niet hadden afgesproken. Het uniform werd vervolgens weer uit de handen genomen van het meisje. Geen probleem zei ze, dan kijk ik wel of iemand anders het voor jullie (ook het kleinere meisje dat altijd bij haar is zou er een krijgen) wil betalen. Heel sneu en je kon zien dat ze erg teleurgesteld waren. Voelde me dus erg lullig tegenover hen, maar was evengoed niet van plan om de uniforms te kopen, ook al waren ze slechts 70 kwacha per stuk, dat is ongeveer 9 à 10 euro. Gaat meer om het principe, want uit meerdere opmerkingen merk je dat ze maar al te graag donaties ontvangt. Waar dat geld precies heen gaat weten we dan ook niet. Deze week willen we dit daarom ook bespreken met Rabeccah en Kennedy en kijken of we de donaties nog wel hier aan willen besteden of aan een ander doel, gezien er ook al zo veel vrijwilligers met donaties daar langs komen. We hebben de school dus ook niet verteld dat we donaties hebben.

De week ging snel voorbij en het was dan ook al snel vrijdag. Vrijdag hadden we sportdag op school. Dit was georganiseerd, omdat 1 vrijwilliger (ook uit Nederland) dit weekend naar huis zou gaan. We waren benieuwd hoe een sportdag hier eruit zou zien, maar het bleek toch heel anders dan een sportdag zoals wij die ons herinneren. In plaats van sportkleding en extra eten en drinken kwamen de kinderen zoals iedere andere dag naar school. Na eers wat les te hebben gegeven liepen we richting het sportveld, dat ergens naast het treinspoor lag. Sommigen kinderen bleven onderweg ergens hangen en kinderen die niet op deze school zaten, maar we onderweg tegenkwamen gingen mee. Desondanks waren het zeker een leuke 2 uur. We hebben eerst in een grote kring een spel met een bal en een liedje gedaan en daarna heeft Stijn een partijtje gevoetbald. Heet was het wel!! En door alle warmte raakten we ook lichtelijk geirriteerd door alle kinderen die toch maar al te graag aan je wilden hangen en om je hand vochten. Evengoed blijven lachen natuurlijk :).

Vrijdagavond zijn we weer naar Backpackers gegaan voor een drankje en vervolgens naar Fezbar voor een dansje. De Zambiaanse jongens laten iedereen maar al te graag zien hoe goed ze kunnen dansen, wij ook meedoen natuurlijk voor zover mogelijk haha. Rond half 1 zijn we naar huis gegaan want we moesten weer vroeg op. Zaterdag werden we om 10:15u verwacht bij het Royal Livingstone Hotel, wat op zo'n half uur rijden ligt. Om je ogen ut te kijken!! Prachtig hotel en een enorm contrast met de Malota buurt. Stijn zei nog: "Zullen we gewoon een keer 1 nachtje hier verblijven, gewoon omdat het kan.", nou niet dus, want we hoorden dat het 700 dollar per nacht kost... dus dat zit er helaas niet in. Toen de groep compleet was gingen we met een bootje naar Livingstone Eiland, wat aan de rand van de Victoria Falls ligt. Zwemkleding hadden we al aan en eenmaal daar gingen we met een groep van 6 en 2 gidsen naar de rand. Heel eng, maar zo gaaf! De gidsen maakten foto's en vertelden dingen over de watervallen. Eenmaal zittend aan de rand kregen we het ondanks het koude water toch wel even warm. 1 foute beweging en de stroming had ons zo mee naar beneden genomen. Hierna door naar de Angels Pool waarvoor we uiteindelijk kwamen, ook aan de rand met weer een super uitzicht. Beste ervaring tot nu toe!! Hopelijk lukt het me wat foto's ervan te plaatsen. Eenmaal klaar gingen we terug naar onze spullen en kregen we nog een lekker ontbijtje. Hierbij ontmoetten we een Australische dame (geen idee wat haar leeftijd was eigenlijk) die ook naar de Victoria Falls wilde gaan. Vorige week zijn we bij de Zimbabwe kant gaan kijken en nu wilden we het zien vanaf de Zambiaanse kant. Dus verder die middag met z'n 3en daar gelopen en al het moois aanschouwd. Als je ooit hier in de buurt bent, mag je deze watervallen zeker niet missen. Wauw! Ook hebben we een wandeling van 20 minuten naar beneden gemaakt naar de zogeheten Boiling Pot, onderaan de watervallen. Beneden komen was een stuk easier dan het omhoog wandelen. Toen we alles gezien hadden, hebben we ook nog een Zambiaans voetbalshirt in Stijns maat kunnen vinden, gelukkig. En nog iets aan deze dag over gehouden: een verblijfsadresje in Sydney, da's nooit weg.

Hierna moesten we ons even haasten. Geen stroom dus lekker onder een ijskoude douche en erna meteen door naar een Italiaans restaurant waar we met de 3 andere Nlse vrijwilligers hadden afgesproken om te dineren: pizzaaaa. Hoewel er genoeg desserts op de kaart stonden, hadden ze er geen een en zijn we het dessert bij een ander restaurant gaan eten. Een tiramisu waarvoor we zeker nog eens terug zouden gaan! Daarna afscheid genomen van de vrijwilliger die zondag terug naar Nederland ging.

Zondag gingen we met Musola, onze gastmoeder, en Robert naar de kerk waar ze iedere zondag heen gaan. Zo anders dan in Nederland... een beetje zoals je je het voor zou stellen: zang en dans (door 6 jonge mannen) zoals het liedje 'Happy day' en verhalen met veel passie verteld. Ook werden we speciaal genoemd en heetten ze ons van harte welkom als bezoekers van Zambia. De mis duurde van 10:00u tot 13:00u en zelfs hierna werden we nog even apart genomen en vertelden ze hoe welkom we waren in de kerk. Heel leuk om eens gezien te hebben, maar bij deze ene keer blijft het toch wel voor ons. Verder was onze zondag rustig. Stijn is nog met Robert meegegaan naar de boerderij van een familielid om wat groentes te halen, maar verder rundum hause zoals mam zou zeggen.

Het verblijf bij ons gastgezin ervaren we trouwens als een hele goede keus. We kunnen zelfs zeggen dat we ons hier thuis voelen. Ze zijn erg open naar ons en vertellen ons veel over Afrika, Zambia, de cultuur en hun eigen leven. We hoeven niet te vragen om dingen, maar mogen zelf pakken wat we willen (bijv. wat eten betreft) zoals je thuis ook zou doen. 90% van de tijd krijgen we ook heerlijk te eten, zo heeft ze bijvoorbeeld al eens wentelteefjes gemaakt om mee te nemen als lunch. En dagen dat het eten niet helemaal naar onze smaak is, proberen we het toch maar gewoon te eten. Musola vertelt ons ook veel over haar werk als filmdirector, maar ook over haar inzet voor gehandicapte mensen in Zambia. De faciliteiten voor deze groep mensen zijn namelijk lang niet zo goed als in Nederland en hier wilt ze maar al te graag verandering in brengen. Hiervoor traint ze de overheid in de omgang met deze groep mensen, maar bijvoorbeeld ook vliegveldpersoneel om deze mensen net zo te verwelkomen en behandelen als ieder ander met net dat beetje extra hulp en de juiste voorzieningen, en dat met name voor kinderen, aangezien zij nog een hele toekomst voor zich hebben.

Op naar een nieuwe week vol ervaringen en vooral ook op naar het volgend weekend: de Chobe safari trip!! We zijn trouwens heel blij met alle leuke reacties! Dus ook al reageren we er niet echt op, we vinden het erg leuk dat jullie zo met ons meereizen.

Liefsss

"Scenes so lovely must have been gazed upon by angels in their flight." - David Livingstone (de man die de Victoria Falls 'ontdekte')