Donderdag vertelde ik al over de oriëntatie die we hadden. Nadat we gezamenlijk met de andere vrijwilligers gegeten hadden, werden we om 14:00u weer opgehaald door Rabeccah om naar het project te gaan waar we de komende vier weken uithelpen. Zoals ik al eerder gezegd heb ligt de Malota Community school in een arme gemeenschap (Malota). In 1998 wilden de moeders van deze gemeenschap een plek creëren voor de kinderen om te spelen. Er werd wel gespeeld, maar ook merkten ze dat de kinderen graag wilden leren tellen en schrijven. Het enige wat er op het plein stond was een boom, waardoor het niet mogelijk was om naar 'school' te gaan wanneer het regende. Vandaar dat in 2009 besloten werd om een overdekte plek op te richten waar de kinderen les konden krijgen; de Malota Community School. Op dit moment zijn er twee klaslokalen, een kleine ruimte voor de peuters, een kantoortje en een hok met toiletten. Een derde klaslokaal is bijna klaar, de vloer is op dit moment aan het drogen. Dankzij andere Nederlandse vrijwiligers is dit lokaal tot stand gekomen. Naast dit 3e lokaal staan al twee lagen stenen voor het vierde lokaal. Het is alleen nog de vraag tot hoe ver ze dit nu af kunnen krijgen i.v.m. geld. Ook wordt er een tweede, klein kantoor gebouwd. Verder zou er eigenlijk ook niets meer passen op dit plein. Anders dan we ons hadden voorgesteld: veel land (zand) er omheen om te spelen. Dit is helaas niet zo, want ook op het schoolplein staan schoolbankjes op elkaar gepropt om de kinderen les te kunnen geven. Met z'n 4en op één klein schoolbankje is normaal. Aangezien er zo weinig ruimte is, maar er wel zo'n 700 kinderen naar school willen komen, wordt er gewisseld. De eerste twee uur, vanaf half 9, grade 1 & 2 en hierna wordt het om de 2 uur gewisseld met een andere klas tot ongeveer 15:00u.

Nadat we donderdag kennis hadden gemaakt zijn we doorgereden naar een klein shopping center waar we wat kleine boodschapjes gedaan hebben en een Zambiaanse simkaart gekocht hebben, zodat we makkelijk kunnen communiceren met het gastgezin en Rabeccah en Kennedy. Hierna zijn we thuis afgezet. In de tuin van ons gastgezin woont nog een ander gezin: een moeder met haar dochter en twee zoons (13, 10 en 6 jaar). Ze leefden eerst op straat, maar Cathrine, onze gastmoeder, heeft ze hier onder gebracht. In ruil daarvoor poetst en wast ze hier in huis. De kinderen zitten nu ook op een betere school dan eerst en spreken een heel klein beetje Engels, de moeder spreekt geen Engels en dus gebaren we met handen en voeten. Toen we donderdag thuiskwamen zagen we de twee jongens. We wilden met ze spelen alleen hadden ze niets behalve een stok, dus hebben we een paar ballonnen opgeblazen en hiermee gespeeld. Even later zei de jongen van 10 (namen zijn nog moeilijk te onthouden) dat we even moesten wachten. Hij ging naar binnen en haalde zijn gehandicapte zusje naar buiten zodat ze kon kijken. Lopen kan ze niet, praten en met haar armen bewegen kan ze amper.

Vrijdag hadden we onze eerste ochtend op ons project. We werden opgehaald door iemand die de eerste keer met ons mee zou fietsen zodat we niet zouden verdwalen. Het was nog best lastig door het zand met de mountain bike haha. Onderweg kwamen we ontzettend veel mensen tegen die ons ook aankeken en al dan niet lachten en zwaaiden en mzungu (blanke) riepen. Best een ervaring... Wanneer ze dat roepen bedoelen ze het wel positief, de mensen staan erg open voor andere culturen. Over de ochtend zal ik proberen niet al te lang te vertellen, maar het was wel echt even een vermoeiende ochtend. Zo ontzettend veel kinderen die allemaal je aandacht willen, aan je willen hangen en verder niet echt met de les bezig zijn. Er zijn slechts een aantal vrijwillige leraren die soms ook later of gewoon niet op komen dagen. Er worden vervolgens sommen opgeschreven zoals 8+3 en 15x2, een klein deel weet meteen de goede antwoorden op te schrijven maar de helft kan niet eens overschrijven wat er op het bord staat. Dit maakt het vrij lastig. We hebben sommen uit schriftjes nagekeken en als ze fout waren geprobeerd uit te leggen, maar ook hier moeten we nog even een handige weg in vinden. Verder was het best een shock, je verwacht al dat je een arme situatie zult aantreffen, maar als je het dan met eigen ogen ziet is het toch anders. Niemand met schone kleren, sommigen in de pyjama, gaten in kleren en kinderen met slechts 1 schoen. Ondanks dit lachen en zwaaien ze allemaal en willen ze met je knuffelen. Ook vooral Stijn vonden ze erg leuk om aandacht van te trekken (verbaast me niets).

Vrijdagmiddag zijn we naar de stad gelopen om een voetbalshirt te zoeken, maar helaas niet gevonden in Stijns maat. 's Avonds gegeten en gedoucht (nog steeds met een emmer water die opgewarmd wordt) en zijn we met andere vrijwilligers een drankje gaan doen bij het Backpackers hostel, waar veel internationale jongeren zitten. Vanuit hier naar een lokale bar (Fezbar), heel gezellig en leuke muziek en om 24:00u de taxi naar huis.

Gisteren zijn we naar een soort festival/beurs gegaan. Onze gastmoeder is filmdirector/editor en stond er er samen met collegas met een stand waar mensen film konden kijken en info konden krijgen en luchtkussens waar kinderen op konden spelen. Het was een grote en drukke beurs met allerlei stands, van kleding tot financiële instellingen en van eetkraampjes tot aan non-profit organisaties. Alhoewel donderdag de eerste dag was van het festival was vandaag pas de officiële opening. Er werden traditionele dansen opgevoerd, muziek gemaakt en ook het Ministerie van Sociale Zaken was aanwezig voor een speech. Het was echt leuk om er geweest te zijn en we hebben overigens een heerlijke lunch gegeten (de kip is hier overal zo mals.. hmm). Rond 16:00u hebben we de taxi teruggenomen. We hebben van Vito en Mika's donatie (achterneefjes van Stijn) trouwens ook een voetbal gekocht bij een stand. Eenmaal thuis gekomen hebben we de bal aan de broertjes gegeven waar ik over vertelde en hebben we nog ruim een uur gevoetbald. Ze waren heel blij ermee.

Volgens mij had ik nog niet verteld dat de stroom op delen van de dag uitvalt, maar gisteren was dat dus van 15:00u tot 20:00u en aangezien het om 18:00u donker begint te worden maken we dus veel gebruik van kaarsen. Vanwege landelijk te kort aan water kan er niet voldoende stroom opgewerkt worden. Als oplossing is iedereen ingedeeld in een blok en weten ze aan de hand van schema's welke uren van de dag er stroom is.

Vandaag zijn we met 3 andere Nederlandse vrijwilligers naar de Victoria Falls aan de kant van Zimbabwe gegaan. Heeeel mooi!! Je werd op sommige plekken helemaal nat van de watervallen, maar het was echt prachtig. Ik probeer zo foto's online te zetten en anders volgen ze snel. Het duurde wel even voordat we er waren i.v.m. visa en taxi etc. regelen. Eenmaal daar eersg geluncht en achteraf ook nog een lekkere cocktail gedronken. Als het goed is gaan we volgend weekend naar de falls aan de kant van Zambia zelf.

Sorry voor het enorm lange verhaal, maar dit zijn alle eerste indrukken die ik even kwijt moest dus de volgende blogs zullen vast een stuk korter worden (hoop ik voor jullie).

Veel liefs van ons

Verzonden vanaf Samsung-tablet.