Onze (alweer) laatste week in Zambia

Hi there!

Onze laatste blog vanuit Zambia...

Maandag op onze vrije dag hebben we lekker rustig aangedaan. Wat gewinkeld, ergens geluncht en bij het zwembad gelegen. 's Avonds gingen we zoals ik al zei met onze gastmoeder eten bij de pastoor van de kerk waar we een tijdje terug ook zijn geweest. Nanda en Christy, twee andere nlse vrijwilligers hadden we ook opgehaald om mee te gaan. De vrouw die al het eten gekookt had, is dezelfde die op het festival/beurs een restaurantje had waar we gegeten hadden. Dat was toen ontzettend lekker dus we keken er naar uit! Niets teveel verwacht want het was heerlijk. Ze had vanalles bereid: rijst, aardappeltjes, nshima (traditineel Zambiaans gerecht), kip, bief, salade, bonen, groentes... echt meer dan genoeg dus. Ik zat dan ook propvol toen bleek dat er nog een dessert volgde (niet laten staan natuurlijk). Na het eten hebben we nog lang met de pastoor gepraat over onze studie en thuissituatie, maar ook over het geloof. We vertelde over Nederland en de open cultuur, wat heel anders is dan hier in Afrika (denk bijvoorbeeld aan het homohuwelijk). Voordat we naar huis gjngen ging hij voor ons bidden, het duurde wel 10 minuten. Saai zul je denken maar het was echt ontzettend mooi hoe iemand die je zo kort kent je zo veel mooie en goede dingen kan wensen.

Dinsdag hebben we in plaats van op de Malota school meegeholpen op een constructieproject. Dit project is van Dream Livingstone (Rabeccah en Kennedy zelf) en ze bouwen een skills trainingcenter voor jongeren die in principe klaar zijn met school om daar te kijken waar ze goed in zijn om op die manier het juiste pas te kiezen. Voordat dit af is duurt nog wel even, maar toen we meehielpen waren ze bezig met een toilet en verder stond er 1 gebouwtje gemetseld zonder ramen nog of wat dan ook. Stijn en ik hebben er die morgen voor gezorgd dat de omgeving wat schoner werd. Overal lag namelijk afval, van schoenen tot aan plastic zakken en van luiers tot aan glasscherven. Dit is trouwens overal in Livingstone het probleem: overal op straat ligt afval. Al dit afval wordt vervolgens op 1 berg gegooid en aangestoken. Zou je in Nl een dikke boete voor krijgen, maar hier is het de normaalste zaak van de wereld. Vandaar dat het soms op straat ook enorm stinkt, echt heel smerig. In ieder geval hebben we de omgeving daar heel wat schoner gemaakt, ook ontdaan van planten e.d. die in de weg stonden. Op een gegeven moment waren we daar mee klaar en konden we geen water meer krijgen voor het 'plasteren' van de muren, dus gingen we terug naar het vrijwilligerswerkhuis. Daar de microlight geboekt voor zondag en ook kregen we die dag de bevestiging dat we de overige dagen, vanaf dinsdag, bij Maramba Old People's Home mochten uithelpen.

Bij het Old People's Home wonen (bejaarden) mensen die geen familie meer om zich heen hebben. De meeste oude mensen worden namelijk opgevangen door familie. Er zitten op dit moment 46 mensen, waaronder ook blinden, dementerenden en chronisch zieken. Het is zo'n verschil met hoe een verzorgings-/bejaardentehuis er in NL uit ziet. Iedereen hier zit sowieso buiten, op de grond of een ielig stoeltje. Diegenen die niet kunnen lopen, kruipen of schuiven zich op hun billen van hun bed naar buiten en naar de wc. Zie je het in NL al voor je? We hebben deze dagen meegeholpen met het bijhouden van de tuin, poetsen van de gezamenlijke ruimte, ontbijt en lunch bereiden en uitdelen en praatjes maken met de bewoners. Slechts een aantal van hen kan Engels dus ook dat ging niet vanzelf. Er is 1 man, Sweet Potatoe genaamd, die een eigen tuintje heeft en ons daar maar al te graag doorheen wilde leiden. Heel klein, maar het nam toch aardig wat tijd in beslag; hebben jullie die kant al gezien? En deze kant dan? Ach wel heel leuk,, Een andere bewoner, Pisani, heeft met zijn vrouw ook zijn eigen tuintje met voornamelijk maïs. Daarnaast maakt hij van plastic reepjes touw door deze op zijn been te rollen. Over 1 touw van 30 meter doet hij ongeveer 4 dagen vertelde hij, en deze verkoopt hij dan voor 5 kwacha (zo'n 60 eurocent). We wilden hem graag steunen, en dus hebben we de 7 meter (zo ver was hij nu) gekocht voor 10 kwacha gekocht. Was hij heel blij mee, kon hij weer suiker kopen om zijn eten lekkerder te maken zei hij. We zijn blij dat we de laatste week nog van project geswitched zijn, op die manier hebben we nog andere projecten kunnen zien en daar een klein beetje aan bij kunnen dragen. Onze feedback over Malota werd door Rabeccah en Kennedy goed opgepakt en er werd ook meteen een gesprek geregeld met het schoolcommittee. Ze waren blij dat we onze gedachten gedeeld hadden, omdat ze zodoende kon kijken naar een betere manier van het inzetten van vrijwilligers daar. Ook waren ze het ermee eens dat de chaos en het gebrek aan discipline ook komt door het te veel aan leerlingen, maar hier valt helaas nu weinig aan te doen.

Vrijdag was het Kids Fun Day. Een dag waarbij kinderen op springtoestellen konden spelen, mee konden doen aan wedstrijden (eet, dans en zing) en konden zwemmen in mini zwembadjes. Deze dag was eigenlijk bedoeld om geld in te zamelen voor 21 augustus, als de 'grote' nog uitgebreidere Kids Fun Day plaatsvindt. Deze vrijdag hebben Stijn en ik in ieder geval meegeholpen aan de entree en Stijn heeft zelfs deelgenomen aan de eetwedstrijd. Het was een vrij onorganiseerde dag, maar wel erg leuk. Rond de middag hadden we Mapeo en Lugasho, de 2 jongens, opgehaald en hen daar ook heen gebracht. Waarschijnlijk de eerste keer dat ze op springkussens e.d. hebben gezeten. Tussendoor zijn we nog naar een naaister gegaan, want Musola had vanuit Lusaka traditionele stoffen voor ons meegenomen om er een jurkje en shirt van te laten maken. Super lief!!! Vandaag gaan we het ophalen dus ben benieuwd wat het eindresultaat is geworden.

Vrijdagavond zijn we na het eten weer naar Backpackers gegaan en vervolgens naar Fezbar met de hele groep. Het was weer leuk! Lekker de hele avond gedanst.

Zaterdag hebben we de hele middag bij de Zambezi Sun lodge geluierd aan het zwembad en daar ook lekker geluncht. Heerlijk zo'n dagje. Voelt dan ineens echt als een andere wereld en als vakantie. Doordeweek voelde het de laatste tijd namelijk meer als thuis. Wat ontzettend fijn was hoor, want ook in ons gastgezin hebben we het super gehad. De weekenden waren dan weer volgepland wat het meer als vakantie deed voelen.

Zaterdagavond sliepen we al vrij vroeg. Dat is hier trouwens niet ongebruikelijk. Ik kan me, apart van de vrijdagavonden, niet herinneren dat we later zijn gaan slapen dan half 10, 10 uur. Op ons hoogtepunt sliepen we zelf een keer om half 8.... moe van alle leuke en interessante dingen hier denk ik. We zijn dan wel iedere dag ook weer om 7 uur wakker. Afgelopen zondag zelfs om 6 uur want om half 8 werden we opgehaald voor de microlight. Dat was gaaf!!!! Het is een soort open zweefvliegtuigje alleen dan wel met een propellor en daarmee vlogen we over de Victoria Falls. Apart van elkaar, want je kon maar met z'n 2en inclusief bestuurder in de microlight. Ook zagen we vanuit de lucht dieren als olifanten, nijlpaarden, krokodillen en buffels. Duur, maar iedere cent waard! We konden geen foto's maken maar door middel van een opgehangen camera werden in de lucht foto's gemaakt, dus die houden jullie tegoed. Hierna ook de rest van de dag aan het zwembad geluierd met Nanda, Manon en Christy.

Maandag na het project werden Stijn en ik om 15:30u opgehaald om naar de sunset cruise te gaan. We gingen met de African Queen over de Zambezi River. Ondertussen kwamen we nog heel veel nijlpaarden, olifanten, buffels, giraffen en zebra's tegen en rond kwart voor 6/6 uur begon de zonsondergang. Wat een plaatje! Nog nooit zo'n mooie zonsondergang gezien en dat vanuit een boot met lekkere hapjes en drankjes. Een goede afsluiter van deze prachtige maand in Zambia. Om deze avond compleet te maken zijn we lekker gaan uiteten bij Olga's, waar we ook nog een Nederlands gezin uit Nijmegen (toevallig) ontmoetten en lang mee gesproken hebben.

Vandaag is dan echt onze laatste volledige dag. De laatste spulletjes kopen (zoals bijv. mijn zoveelste zak chips hier en het schaakbord dat Stijn zo graag wilt, maar wat na 4 bezoekjes nog steeds te duur is), onze jurk en het shirt ophalen, nog een ijsje eten met Mapeo en Lugasho (vraag me namelijk af hoe vaak ze in hun leven nou een ijsje hebben gehad), en de laatste spullen kopen van het donatiegeld. Morgen worden we rond 16:30u opgehaald om naar het vliegveld te gaan, dus meeeeer dan genoeg tijd om alles weer terug de backpack in te krijgen. Eerst weer naar Lusaka, dan Dubai en dan Dusseldorf waar Guus en Carin ons met balonnen en bloemen op staan te wachten. (:p)

Veel liefs en tot onze aller- aller- allerlaatste woorden, vanuit Nederland geschreven dan. Ik weet trouwens dat het weer een lange blog is, maar hopelijk heb je alle ellendige lange verhalen evengoed met plezier gelezen. En als laatste blog vanuit Zambia mag ie ook wel wat langer zijn toch...!?

XXX

"I love places that make you realise how tiny you and your problems are"

Ps. de jurk en het shirt hebben we opgehaald en ze passen als gegoten!! Het ijseten was ook heerlijk. Een vriendje/buurjongen die vaker komt spelen hadden we ook meegenomen.

Week 3 en Chobe

Goedemorgen!

Vandaag is het Farmers Day in Zambia waardoor o.a. de scholen vrij hebben en wij dus ook. Komt opzich perfect uit aangezien we het hele weekend weg zijn geweest op safari in Chobe, maar daarover vertel ik dadelijk.

De week vloog weer voorbij. Hoewel de dagen op zichzelf best lang lijken te duren, gaan de weken heel snel. Maandag had ik de laatste blog geplaatst en daarin vertelde ik dat het nieuwe klaslokaal nog niet in gebruik was, maar dat kwam eigenlijk doordat ik de blog zondag had geschreven. Toen we maandag aankwamen bij Malota zagen we dat het klaslokaal wel klaar was voor gebruik. Eindelijk! Een groot lokaal, veel groter dan het oude lokaal. En omdat het nieuw en interessant is, wilden de meeste kinderen ook daar les krijgen i.p.v. in het kleinere lokaal. Hierdoor was het aantal nogal ongelijk verdeeld maargoed. Dat ze voorheen buiten les kregen was blijkbaar niet de reden dat het zo'n chaos was, want ook deze week bleef het lastig om de kinderen stil te krijgen en ze op hun plaats te houden. Grade 1 had deze week toetsen, aangezien de vakantie nadert (vanaf a.s. vrijdag hebben ze vakantie). I.p.v. oefeningen nakijken was het nu vooral observeren en ervoor zorgen dat ze de toets ook maakten, en natuurlijk potloden uitdelen, punten slijpen, gummen en aan het eind van de les de potloden verzamelen. Dit laatste was nieuw voor ze en viel dus ook niet erg in de smaak, maar we moesten wel anders zou er de volgende dag geen potlood meer over zijn. Maandagmiddag hebben we gezond en Stijn gezwommen bij Backpackers (ik weiger nog steeds het koude water in te gaan).

Nadat we dinsdag klaar waren op Malota zijn we even naar de winkels gegaan en hebben we het Livingstone Museum bezocht. Iets minder dan we ervan verwacht hadden, maar toch ook interessante dingen gezien en gelezen over Afrika, Zambia en Livingstone zelf. Ging bijv. over de evolutie van de mens, inwoners (stammen) van Afrika, dieren die er geleefd hebben, slavernij, de onafhankelijkheid (in 1964 is Zambia onafhankelijk verklaard van Groot-Brittanië) en over hun presidenten. Ook hadden we op de Mukuni Market waar je allerlei souvenirs kunt kopen een schilderij besteld bij een man die ze zelf naar wens maakt.

Woensdag hebben we de schilder geholpen met verven. Buiten moest nog het een en ander geverfd worden en het nieuwe lokaal moest van binnen nog een laag verf krijgen, nadat de kinderen klaar waren met school. Hierna hebben we ons schilderij opgehaald en zijn we naar huis gegaan. Die avond hebben we het thuis dus gehad over het donatiegeld zoals jullie in de andere blog konden lezen en op donderdag hebben we de spulletjes gekocht.

Ook vrijdag kregen de kinderen weer een toets. Na afloop hiervan kreeg 1 van de meisjes diarree in de klas, ik zal de details besparen, maar voor haar was het erg zielig. De leraar kwam pas na een kwartier kijken wat er aan de hand was, terwijl wij probeerden om alle lachende kinderen het lokaal uit te krijgen. Vervolgens nam de leraar haar mee naar buiten, waar ze dus erg bang voor was omdat iedereen haar op stond te wachten om te kunnen lachen. Toen ze eenmaal buiten stond ondernam eigenlijk geen een van de aanwezige leraren actie, waardoor Manon en ik besloten haar het wc hokje mee in de nemen. Haar uitgekleed, gevraagd om een emmer, deze gevuld met sop en daar haar kleren ingedaan. Het was ontzettend vies, maar ik vond het belangrijker om haar te helpen aangezien niemand anders het deed. Meerdere malen gevraagd of iemand het kon overnemen, maar nee hoor, en sommigen zelfs erom lachen. Na een tijdje kwam er een lerares aan die ons gelukkig hielp. Ze zei zelf ook ik ben blij dat jullie inzien dat veel hier niet eens om hun eigen leerlingen geven. Na dit incident waren wij (Manon, Stijn en ik) er even klaar mee en zijn we naar Kennedy gegaan om het te bespreken. We willen graag voor de laatste week nog naar een ander project, maar hoe het er nu uitziet wordt dit moeilijk. Hij heeft vandaag gesprek met school om onze verhalen en gedachten te bespreken.

Vrijdagmiddag hebben we onze spulletjes gepakt en zijn we naar de David Livingstone Lodge gegaan. Hier de middag goed doorgekomen met cocktails en een infinity pool (wat niet heel infinity was haha). Hierna hebben we uitgegeten in de buurt van de Victoria Falls, wederom pizza. Het was nog even zoeken naar het juiste restaurant dat iemand ons had aangeraden, en achteraf hadden we dus ook bij het verkeerde gegeten, helaas, want het was niet superrrr lekker. Rond 8 uur zijn we naar de watervallen gegaan, want deze dagen zou je er i.v.m. volle maan een regenboog kunnen zien in het donker: de Luna Rainbow. Het was er druk en sommigen wachtten al rond half 7 op de verschijning van de regenboog dus om half 10 waren we niet meer met veel over. Maar we hebben hem gezien! Niet zo duidelijk als de regenbogen overdag, maar hij was er wel. Het zien van de watervallen in het donker was sowieso al ontzettend mooi. Hierna snel naar huis en slapen, want om 5:45u ging de wekker weer.

De safaritrip in het Chobe National Park in Botswana was echt TOP! Om half 10 eerst een ontbijtje in een luxe lodge en daarna begon het. Bijna meteen zagen we een leeuw, welke vaak niet eens wordt gespot tijdens de safari. Verder hebben we tijdens deze twee dagen leeuwinnen, een luipaard (ook zeldzaam om te spotten), veeel olifanten, buffels, giraffen, baboons, aapjes en zebra's, nijlpaarden, krokodillen, antilopen, impala's (Nlse woord weet ik zo niet), gnoes, waterbuffels, adelaars, mooie kleurrijke vogels en vele andere kleine diertjes gezien. Het waren echt twee geweldige dagen en alleen al het zitten in de safari zonder ook maar een dier te zien was leuk. Het park is 11.800 vierkante kilometer dus je kunt je voorstellen dat we eigenlijk maar een mini beetje van dat park en alle dieren gezien hebben. "Animals without borders" zoals Petrus onze gids steeds zei, want de dieren kunnen zo naar Namibië, Zimbabwe of Zambia lopen als ze dat willen, maar aangezien ze zich hier veilig voelen zullen ze dat niet snel doen. Er zit in ieder geval geen hek om het park. Op zaterdag hebben we ook geluncht in diezelfde lodge en het avondeten kregen we bij ons camp, dat gewoon midden in dit park opgezet was. Ook een boottocht gemaakt over de rivier waardoor we heel dicht bij nijlpaarden, krokodillen en ook olifanten konden komen. Gezien het al om 6 donker was hadden we ook een stukje safari in het donker. Het kamp bestond uit 3 tenten en een wc (gat in de grond met een krukje erboven). Wij sliepen met ons vijven in de drie tenten (wij met nog 2 Canadezen en een Australisch meisje) en de 3 mannen sliepen in de truck. Avondeten was lekker en erna nog rond het vuur gezeten, best eng aangezien er overal dieren kunnen zitten en op een gegeven moment zagen we ook een hyena op 10 meter afstand die erna snel wegrende. Al heeel vroeg gaan slapen en om 6 eruit voor ontbijt en de eerste safaritrip. Deze duurde tot 11 en hierbij ook meteen weer 2 leeuwinnen gezien. Daarna geluncht en tot half 4 doorgereden. Een lange tocht dus maar zo gaaf!!! Rond 17:00u waren we terug in Livingstone. Geen moment van verveling gehad deze 2 dagen, 4 van de big 5 gespot (neushoorns leven niet in Chobe), heel dichtbij de dieren kunnen komen, ontzettend mooie dingen gezien en veel foto's gemaakt uiteraard. Hopelijk lukt het om wat foto's te uploaden, al zijn ze lang niet zo mooi als hoe het in het echt is. Ook onze gids Petrus was heel leuk, soms ging hij stiekem off road wat eigenlijk echt niet mag, omdat hij bijv. verse voetstappen van een leeuw zag en hier achter aan wilde gaan, of gewoon om dichterbij de beesten te komen. Het liefst zouden we vandaag weer op safari gaan, maar helaas. Nog één volle week in Zambia en nog één weekend voordat we de 12e weer terug naar huis vliegen en alles weer terug bij normaal is.

Genoeg verteld, ik ga afsluiten want ook Stijn wordt zenuwachtig van het lange wachten op mij. Hopelijk in de volgende blog ook weer meer over de besteding van ons donatiegeld! En vanavond trouwens eten bij de priester van de kerk, kennissen van onze gastmoeder, weer eens wat anders!

Liefsssssss

"I never knew of a morning in Africa when I woke up and was not happy" - Ernest Hemingway

Doel voor donaties

Hoi! Via deze blog willen we jullie even een kleine update geven over het doel van ons donatiegeld.

Malota, Angels Pool, Victoria Falls...

Hi there.

Alweer een week geleden sinds onze laatste blog? Jeetje dat gaat snel. Sinds vorige week zondag is het eigenlijk alleen maar leuker geworden. Iedere ochtend hebben we les gegeven op de Malota school, waarvan sommigen wat minder lekker verliepen dan anderen. Het is overdag tegen de 30 graden en de zon begint rond 10:30u te schijnen, je kunt je dus wel voorstellen dat het bijna niet te doen is wanneer de kinderen buiten les krijgen. Eén dag mochten ze zelfs een half uur eerder weg i.v.m. de warmte, en dat terwijl ze maar 2 uur les per dag hadden. Je merkt ook dat de kinderen die nu buiten les krijgen zich stukken minder goed kunnen concentreren dan de kinderen die binnen zitten. Buiten is het hoogstens 10 minuten concentratie en erna wordt er gespeeld met elkaar en met de kinderen van de peuterklas die daar ook rondrennen. Wordt hoog tijd dus dat het 3e lokaal klaar is, maar het schiet op. Deze week hebben we de schilder 2 middagen geholpen met schuren, het schilderen van de binnen en buiten muren, gaten vullen en kozijnen verven. Hij is, zoals Afrikanen voornamelijk zijn, niet echt van de tijd, dus 1 dag zijn we na ruim een uur wachten maar naar het Backpackers hostel gegaan om te relaxen en zwemmen. Ben benieuwd of hij dit weekend nog verder is gegaan, anders zullen we deze week misschien ook nog meehelpen.

Op de Malota school hadden we ook een minder leuke ervaring. Er is een meisje dat ongeveer 10 jaar ouder is dan de rest, ze is door haar familie afgestoten en de community heeft haar opgevangen. Ze spreekt wel wat meer Engels dan de rest, maar schrijven kan ze totaal niet. De school principal vroeg of iemand haar wat extra aandacht kon geven en haar kon helpen met tellen etc. Dat wilde ik wel doen. Makkelijker gezegd dan gedaan want 1 ding weet ik nu wel, ik ben blij dat ik niet voor lerares ben gaan studeren. Het was voor haar en mij erg vermoeiend en een zon tekenen was in het begin zelfs een onmogelijke klus. De school principal vertelde ons ook dat ze van plan was een schooluniform te kopen, zodat ze zich niet anders voelde dan de rest (er lopen meerdere kinderen rond zonder uniform, maar ergens begrijp ik het wel). De volgende dag vertelde ze dat ze ze al had gekocht. We gingen kijken naar de juiste maat voor haar en het meisje was zoooo blij dat ze een uniform kreeg. Ze sprong letterlijk in de lucht van blijdschap en bedankte haar voor het uniform. Vervolgens zei de school principal dat ze niet haar maar mij moest bedanken, omdat ik het voor haar kocht. Ik wist niet wat ik hoorde... ik natuurlijk zeggen dat dit echt niet de bedoeling was en we dit niet hadden afgesproken. Het uniform werd vervolgens weer uit de handen genomen van het meisje. Geen probleem zei ze, dan kijk ik wel of iemand anders het voor jullie (ook het kleinere meisje dat altijd bij haar is zou er een krijgen) wil betalen. Heel sneu en je kon zien dat ze erg teleurgesteld waren. Voelde me dus erg lullig tegenover hen, maar was evengoed niet van plan om de uniforms te kopen, ook al waren ze slechts 70 kwacha per stuk, dat is ongeveer 9 à 10 euro. Gaat meer om het principe, want uit meerdere opmerkingen merk je dat ze maar al te graag donaties ontvangt. Waar dat geld precies heen gaat weten we dan ook niet. Deze week willen we dit daarom ook bespreken met Rabeccah en Kennedy en kijken of we de donaties nog wel hier aan willen besteden of aan een ander doel, gezien er ook al zo veel vrijwilligers met donaties daar langs komen. We hebben de school dus ook niet verteld dat we donaties hebben.

De week ging snel voorbij en het was dan ook al snel vrijdag. Vrijdag hadden we sportdag op school. Dit was georganiseerd, omdat 1 vrijwilliger (ook uit Nederland) dit weekend naar huis zou gaan. We waren benieuwd hoe een sportdag hier eruit zou zien, maar het bleek toch heel anders dan een sportdag zoals wij die ons herinneren. In plaats van sportkleding en extra eten en drinken kwamen de kinderen zoals iedere andere dag naar school. Na eers wat les te hebben gegeven liepen we richting het sportveld, dat ergens naast het treinspoor lag. Sommigen kinderen bleven onderweg ergens hangen en kinderen die niet op deze school zaten, maar we onderweg tegenkwamen gingen mee. Desondanks waren het zeker een leuke 2 uur. We hebben eerst in een grote kring een spel met een bal en een liedje gedaan en daarna heeft Stijn een partijtje gevoetbald. Heet was het wel!! En door alle warmte raakten we ook lichtelijk geirriteerd door alle kinderen die toch maar al te graag aan je wilden hangen en om je hand vochten. Evengoed blijven lachen natuurlijk :).

Vrijdagavond zijn we weer naar Backpackers gegaan voor een drankje en vervolgens naar Fezbar voor een dansje. De Zambiaanse jongens laten iedereen maar al te graag zien hoe goed ze kunnen dansen, wij ook meedoen natuurlijk voor zover mogelijk haha. Rond half 1 zijn we naar huis gegaan want we moesten weer vroeg op. Zaterdag werden we om 10:15u verwacht bij het Royal Livingstone Hotel, wat op zo'n half uur rijden ligt. Om je ogen ut te kijken!! Prachtig hotel en een enorm contrast met de Malota buurt. Stijn zei nog: "Zullen we gewoon een keer 1 nachtje hier verblijven, gewoon omdat het kan.", nou niet dus, want we hoorden dat het 700 dollar per nacht kost... dus dat zit er helaas niet in. Toen de groep compleet was gingen we met een bootje naar Livingstone Eiland, wat aan de rand van de Victoria Falls ligt. Zwemkleding hadden we al aan en eenmaal daar gingen we met een groep van 6 en 2 gidsen naar de rand. Heel eng, maar zo gaaf! De gidsen maakten foto's en vertelden dingen over de watervallen. Eenmaal zittend aan de rand kregen we het ondanks het koude water toch wel even warm. 1 foute beweging en de stroming had ons zo mee naar beneden genomen. Hierna door naar de Angels Pool waarvoor we uiteindelijk kwamen, ook aan de rand met weer een super uitzicht. Beste ervaring tot nu toe!! Hopelijk lukt het me wat foto's ervan te plaatsen. Eenmaal klaar gingen we terug naar onze spullen en kregen we nog een lekker ontbijtje. Hierbij ontmoetten we een Australische dame (geen idee wat haar leeftijd was eigenlijk) die ook naar de Victoria Falls wilde gaan. Vorige week zijn we bij de Zimbabwe kant gaan kijken en nu wilden we het zien vanaf de Zambiaanse kant. Dus verder die middag met z'n 3en daar gelopen en al het moois aanschouwd. Als je ooit hier in de buurt bent, mag je deze watervallen zeker niet missen. Wauw! Ook hebben we een wandeling van 20 minuten naar beneden gemaakt naar de zogeheten Boiling Pot, onderaan de watervallen. Beneden komen was een stuk easier dan het omhoog wandelen. Toen we alles gezien hadden, hebben we ook nog een Zambiaans voetbalshirt in Stijns maat kunnen vinden, gelukkig. En nog iets aan deze dag over gehouden: een verblijfsadresje in Sydney, da's nooit weg.

Hierna moesten we ons even haasten. Geen stroom dus lekker onder een ijskoude douche en erna meteen door naar een Italiaans restaurant waar we met de 3 andere Nlse vrijwilligers hadden afgesproken om te dineren: pizzaaaa. Hoewel er genoeg desserts op de kaart stonden, hadden ze er geen een en zijn we het dessert bij een ander restaurant gaan eten. Een tiramisu waarvoor we zeker nog eens terug zouden gaan! Daarna afscheid genomen van de vrijwilliger die zondag terug naar Nederland ging.

Zondag gingen we met Musola, onze gastmoeder, en Robert naar de kerk waar ze iedere zondag heen gaan. Zo anders dan in Nederland... een beetje zoals je je het voor zou stellen: zang en dans (door 6 jonge mannen) zoals het liedje 'Happy day' en verhalen met veel passie verteld. Ook werden we speciaal genoemd en heetten ze ons van harte welkom als bezoekers van Zambia. De mis duurde van 10:00u tot 13:00u en zelfs hierna werden we nog even apart genomen en vertelden ze hoe welkom we waren in de kerk. Heel leuk om eens gezien te hebben, maar bij deze ene keer blijft het toch wel voor ons. Verder was onze zondag rustig. Stijn is nog met Robert meegegaan naar de boerderij van een familielid om wat groentes te halen, maar verder rundum hause zoals mam zou zeggen.

Het verblijf bij ons gastgezin ervaren we trouwens als een hele goede keus. We kunnen zelfs zeggen dat we ons hier thuis voelen. Ze zijn erg open naar ons en vertellen ons veel over Afrika, Zambia, de cultuur en hun eigen leven. We hoeven niet te vragen om dingen, maar mogen zelf pakken wat we willen (bijv. wat eten betreft) zoals je thuis ook zou doen. 90% van de tijd krijgen we ook heerlijk te eten, zo heeft ze bijvoorbeeld al eens wentelteefjes gemaakt om mee te nemen als lunch. En dagen dat het eten niet helemaal naar onze smaak is, proberen we het toch maar gewoon te eten. Musola vertelt ons ook veel over haar werk als filmdirector, maar ook over haar inzet voor gehandicapte mensen in Zambia. De faciliteiten voor deze groep mensen zijn namelijk lang niet zo goed als in Nederland en hier wilt ze maar al te graag verandering in brengen. Hiervoor traint ze de overheid in de omgang met deze groep mensen, maar bijvoorbeeld ook vliegveldpersoneel om deze mensen net zo te verwelkomen en behandelen als ieder ander met net dat beetje extra hulp en de juiste voorzieningen, en dat met name voor kinderen, aangezien zij nog een hele toekomst voor zich hebben.

Op naar een nieuwe week vol ervaringen en vooral ook op naar het volgend weekend: de Chobe safari trip!! We zijn trouwens heel blij met alle leuke reacties! Dus ook al reageren we er niet echt op, we vinden het erg leuk dat jullie zo met ons meereizen.

Liefsss

"Scenes so lovely must have been gazed upon by angels in their flight." - David Livingstone (de man die de Victoria Falls 'ontdekte')

Eerste dagen in Zambia

Donderdag vertelde ik al over de oriëntatie die we hadden. Nadat we gezamenlijk met de andere vrijwilligers gegeten hadden, werden we om 14:00u weer opgehaald door Rabeccah om naar het project te gaan waar we de komende vier weken uithelpen. Zoals ik al eerder gezegd heb ligt de Malota Community school in een arme gemeenschap (Malota). In 1998 wilden de moeders van deze gemeenschap een plek creëren voor de kinderen om te spelen. Er werd wel gespeeld, maar ook merkten ze dat de kinderen graag wilden leren tellen en schrijven. Het enige wat er op het plein stond was een boom, waardoor het niet mogelijk was om naar 'school' te gaan wanneer het regende. Vandaar dat in 2009 besloten werd om een overdekte plek op te richten waar de kinderen les konden krijgen; de Malota Community School. Op dit moment zijn er twee klaslokalen, een kleine ruimte voor de peuters, een kantoortje en een hok met toiletten. Een derde klaslokaal is bijna klaar, de vloer is op dit moment aan het drogen. Dankzij andere Nederlandse vrijwiligers is dit lokaal tot stand gekomen. Naast dit 3e lokaal staan al twee lagen stenen voor het vierde lokaal. Het is alleen nog de vraag tot hoe ver ze dit nu af kunnen krijgen i.v.m. geld. Ook wordt er een tweede, klein kantoor gebouwd. Verder zou er eigenlijk ook niets meer passen op dit plein. Anders dan we ons hadden voorgesteld: veel land (zand) er omheen om te spelen. Dit is helaas niet zo, want ook op het schoolplein staan schoolbankjes op elkaar gepropt om de kinderen les te kunnen geven. Met z'n 4en op één klein schoolbankje is normaal. Aangezien er zo weinig ruimte is, maar er wel zo'n 700 kinderen naar school willen komen, wordt er gewisseld. De eerste twee uur, vanaf half 9, grade 1 & 2 en hierna wordt het om de 2 uur gewisseld met een andere klas tot ongeveer 15:00u.

Nadat we donderdag kennis hadden gemaakt zijn we doorgereden naar een klein shopping center waar we wat kleine boodschapjes gedaan hebben en een Zambiaanse simkaart gekocht hebben, zodat we makkelijk kunnen communiceren met het gastgezin en Rabeccah en Kennedy. Hierna zijn we thuis afgezet. In de tuin van ons gastgezin woont nog een ander gezin: een moeder met haar dochter en twee zoons (13, 10 en 6 jaar). Ze leefden eerst op straat, maar Cathrine, onze gastmoeder, heeft ze hier onder gebracht. In ruil daarvoor poetst en wast ze hier in huis. De kinderen zitten nu ook op een betere school dan eerst en spreken een heel klein beetje Engels, de moeder spreekt geen Engels en dus gebaren we met handen en voeten. Toen we donderdag thuiskwamen zagen we de twee jongens. We wilden met ze spelen alleen hadden ze niets behalve een stok, dus hebben we een paar ballonnen opgeblazen en hiermee gespeeld. Even later zei de jongen van 10 (namen zijn nog moeilijk te onthouden) dat we even moesten wachten. Hij ging naar binnen en haalde zijn gehandicapte zusje naar buiten zodat ze kon kijken. Lopen kan ze niet, praten en met haar armen bewegen kan ze amper.

Vrijdag hadden we onze eerste ochtend op ons project. We werden opgehaald door iemand die de eerste keer met ons mee zou fietsen zodat we niet zouden verdwalen. Het was nog best lastig door het zand met de mountain bike haha. Onderweg kwamen we ontzettend veel mensen tegen die ons ook aankeken en al dan niet lachten en zwaaiden en mzungu (blanke) riepen. Best een ervaring... Wanneer ze dat roepen bedoelen ze het wel positief, de mensen staan erg open voor andere culturen. Over de ochtend zal ik proberen niet al te lang te vertellen, maar het was wel echt even een vermoeiende ochtend. Zo ontzettend veel kinderen die allemaal je aandacht willen, aan je willen hangen en verder niet echt met de les bezig zijn. Er zijn slechts een aantal vrijwillige leraren die soms ook later of gewoon niet op komen dagen. Er worden vervolgens sommen opgeschreven zoals 8+3 en 15x2, een klein deel weet meteen de goede antwoorden op te schrijven maar de helft kan niet eens overschrijven wat er op het bord staat. Dit maakt het vrij lastig. We hebben sommen uit schriftjes nagekeken en als ze fout waren geprobeerd uit te leggen, maar ook hier moeten we nog even een handige weg in vinden. Verder was het best een shock, je verwacht al dat je een arme situatie zult aantreffen, maar als je het dan met eigen ogen ziet is het toch anders. Niemand met schone kleren, sommigen in de pyjama, gaten in kleren en kinderen met slechts 1 schoen. Ondanks dit lachen en zwaaien ze allemaal en willen ze met je knuffelen. Ook vooral Stijn vonden ze erg leuk om aandacht van te trekken (verbaast me niets).

Vrijdagmiddag zijn we naar de stad gelopen om een voetbalshirt te zoeken, maar helaas niet gevonden in Stijns maat. 's Avonds gegeten en gedoucht (nog steeds met een emmer water die opgewarmd wordt) en zijn we met andere vrijwilligers een drankje gaan doen bij het Backpackers hostel, waar veel internationale jongeren zitten. Vanuit hier naar een lokale bar (Fezbar), heel gezellig en leuke muziek en om 24:00u de taxi naar huis.

Gisteren zijn we naar een soort festival/beurs gegaan. Onze gastmoeder is filmdirector/editor en stond er er samen met collegas met een stand waar mensen film konden kijken en info konden krijgen en luchtkussens waar kinderen op konden spelen. Het was een grote en drukke beurs met allerlei stands, van kleding tot financiële instellingen en van eetkraampjes tot aan non-profit organisaties. Alhoewel donderdag de eerste dag was van het festival was vandaag pas de officiële opening. Er werden traditionele dansen opgevoerd, muziek gemaakt en ook het Ministerie van Sociale Zaken was aanwezig voor een speech. Het was echt leuk om er geweest te zijn en we hebben overigens een heerlijke lunch gegeten (de kip is hier overal zo mals.. hmm). Rond 16:00u hebben we de taxi teruggenomen. We hebben van Vito en Mika's donatie (achterneefjes van Stijn) trouwens ook een voetbal gekocht bij een stand. Eenmaal thuis gekomen hebben we de bal aan de broertjes gegeven waar ik over vertelde en hebben we nog ruim een uur gevoetbald. Ze waren heel blij ermee.

Volgens mij had ik nog niet verteld dat de stroom op delen van de dag uitvalt, maar gisteren was dat dus van 15:00u tot 20:00u en aangezien het om 18:00u donker begint te worden maken we dus veel gebruik van kaarsen. Vanwege landelijk te kort aan water kan er niet voldoende stroom opgewerkt worden. Als oplossing is iedereen ingedeeld in een blok en weten ze aan de hand van schema's welke uren van de dag er stroom is.

Vandaag zijn we met 3 andere Nederlandse vrijwilligers naar de Victoria Falls aan de kant van Zimbabwe gegaan. Heeeel mooi!! Je werd op sommige plekken helemaal nat van de watervallen, maar het was echt prachtig. Ik probeer zo foto's online te zetten en anders volgen ze snel. Het duurde wel even voordat we er waren i.v.m. visa en taxi etc. regelen. Eenmaal daar eersg geluncht en achteraf ook nog een lekkere cocktail gedronken. Als het goed is gaan we volgend weekend naar de falls aan de kant van Zambia zelf.

Sorry voor het enorm lange verhaal, maar dit zijn alle eerste indrukken die ik even kwijt moest dus de volgende blogs zullen vast een stuk korter worden (hoop ik voor jullie).

Veel liefs van ons

Verzonden vanaf Samsung-tablet.

Welcome to Zambia

We zijn er! Gisteren (bijna) de hele dag in het vliegtuig gezeten. De vlucht naar Dubai verliep goed, we zaten niet naast elkaar maar dat was niet heel erg aangezien we 's nachts vlogen en we toch van plan waren te slapen. Ik (Christel) zat erg gezellig: links van me een Duitse jongen die een wereldreis startte en rechts van me een ontzettend leuke en vrolijke van oorsprong Ghanese vrouw die sinds heel wat jaren in Duitsland woonde. Veel met elkaar gesproken en ook gelachen om elkaars verhalen. Lekker gegeten en lekker wijntje erbij. Soms even naar links kijken waar Stijn zat, even checken of alles in orde was. Hij heeft anderhalve film gekeken en ook wat proberen te slapen.

De overstap In Lusaka werd erg spannend toen we hoorden dat onze vlucht vanuit Dubai ruim een uur vertraging had (vertelden ze ons we toen we al in het vliegtuig zaten). Stijn sliep na 5 minuten al dus hoorde het later pas. Toen het vliegtuig geland was, speelden de zenuwen wel op. Tot onze verbazing stond iemand ons op te wachten met een bordje met 'Augustinus en Christine' en vanuit toen verliep alles in een stroomversnelling. Eerste stap: VISA aanvragen. Makkelijker gezegd dan gedaan, want de pinpassen werkten niet en we hadden geen dollars op zak. Wetende dat we nog minder dan een uur hadden om de VISA aan te vragen, bagage op te halen, ons in te checken en zelfs te boarden nam de druk toe. Hoe relax als de Zambiaanse man overkwam, zo snel regelde hij alles. Geld haalden we uit een ATM, die vervolgens omgewisseld in dollars waardoor we alsnog het visum konden krijgen. Voor diegene die Stijn goed kennen, dan heb je dus vast een idee hoe gezellig het was die 2 uur haha. Toen we eenmaal op de banken zaten te wachten op het vliegtuigje viel alle stress van ons af en gingen we weer met betere zin verder.

Het vliegtuig was een propellervliegtuig waar zo'n 30 mensen in pasten. Ook een hele ervaring! De tijd vloog en we kregen zelfs gratis eten en drinken. Op het vliegveld van Lusaka stonden Rabeccah en Kennedy, van de partnerorganisatie hier, ons op te wachten. We werden regelrecht naar ons gastgezin gebracht. Een warm welkom en daar samen gepraat over vanalles en nog wat, gegeten en gedoucht. Douchen moest overigens onder een koude douche met een emmer warm water. Even wennen, maar het is niet anders nu aangezien de geiser op het moment niet werkt. Gewoon kwestie van wennen dus. We zijn al erg vroeg gaan slapen, aangezien dat tijdens de vlucht niet echt gelukt was. Heerlijk geslapen in bed onder een klamboe die Robbert, het neefje van 19 jaar, had opgehangen.

Vanmorgen zijn we om 10 uur opgehaald voor een oriëntatie. Eerst wat informatie van Rabeccah, daarna lunch in het vrijwilligerswerkhuis (vandaar wifi), straks kennismaking op ons project de Malota school en daarna even de stad Livingstone in.

Dinner is ready! Dus snel afsluiten.

Liefs Stijn en Christel

Ps. Excuse me voor spelfouten, ik schrijf via mijn mobiel.

28 hours...

28 uur nog om de laatste noodzakelijke spullen te halen, een rondje over de kermis te lopen, op bezoek te gaan bij de een, te ontbijten bij de Hema met de ander, opa en oma's een dikke kus te geven en alles bij elkaar te rapen wat we in de (ik vrees te kleine) backpacks willen stoppen. Ohja, ook de rit naar Düsseldorf, het inchecken en het afscheid nemen van onze mama's komt bij die 28 uur.

Op het moment dat ik dit typ zitten we in de trein van Nijmegen naar Venlo, want naast alle voorbereidingen voor Afrika hadden we ook nog een studio in Nijmegen die we wilden bezichtigen. Per 1 augustus is ie van ons! Druk druk, maar dat maakt onze zin in de komende tijd niet minder. In tegendeel zelfs, de eerste kriebels voor onze reis naar Zambia begin ik nu toch echt te voelen!! Vooral het lezen van verhalen van vrijwilligers die op dit moment in Zambia zitten laat me wensen dat het zo snel mogelijk dinsdag is.

In de afgelopen week hebben we nog heel wat kilo's aan bagage gekocht, de laatste belangrijke info gekregen en zijn we ook te weten gekomen hoe ons gastgezin eruit ziet: een alleenstaande moeder die de zorg draagt over haar neef/neefje. Hoe en wat precies zullen we donderdag vanzelf gaan zien. Dinsdag (wat dus echt al morgen is) vliegen we om 21:20u vanuit Düsseldorf richting Dubai. Niet geheel in de juiste richting dus... Deze tussenstop duurt zo'n 3,5 uur. Gelukkig valt er genoeg te zien op zo'n enorm vliegveld waardoor we hopelijk niet al op elkaar uitgekeken raken voor we überhaupt in Zambia zijn aangekomen. Vanuit Dubai door naar Lusaka, hoofdstad van Zambia, voor een tweede tussenstop (ong. 1,5 uur). Om 17:20u zijn we dan er dan eindelijk: Livingstone! Hier worden we als het goed is opgewacht door de partnerorganisatie van Travel Active.

Heel veel meer dan dit weten we zelf ook nog niet. Wel leuk om te vertellen: onze (eerste) safari staat al vast, op 1 en 2 augustus naar Botswana! We hebben al verhalen gehoord en deze beloven wat, zin innnn! Veel mensen hebben me trouwens ook al gevraagd of ik mijn spullen al allemaal gepakt heb. Uhhm… nee? Zal wel iets kenmerkends voor mij zijn, alles op het laatste moment. Maar no worries, morgenvroeg ga ik beginnen! Stijn begint sinds gisteren ook een klein beetje stress te voelen trouwens, niets ernstigs hoor gewoon gezonde spanning (ik citeer: “Joa det is veur mich ff allemoal tevuul”, haha).

Ik ga bij deze weer verder met aftellen. Zodra we in Zambia zijn en de mogelijkheid hebben, zullen we weer iets van ons laten horen!

Liefs Christel en Stijn

Ps. Sinds vanmorgen een koortslip. Huilen.

Hakuna Matata

Zambia, see you in 10 days!

Nog 6 maanden... nog 5 weken... nog maar 9 dagen voor vertrek!! Alhoewel we nog niet eens naar Zambia zijn vertrokken, voelt het voor mij alsof ik al een hele reis heb afgelegd. Keuzes maken over landen en projecten, de voordeligste vliegtickets zoeken, vaccinaties regelen en laten zetten en alle nodige reisspullen bij elkaar zoeken. Gelukkig zijn ook deze dingen onderdeel van de prachtige, onvergetelijke reis die ik samen met mijn vriend Stijn zal gaan maken.

Het begon eind 2014/begin 2015. Ik liep stage bij Travel Active op de marketingafdeling en hoewel het vrij logisch is, kon ik mijn jaloerse gevoelens op een gegeven moment niet langer voor me houden. Ik sprak met bloggers, jong en oud, die zich over de hele wereld bevonden: een au pair avontuur in Amerika, op een high school in Italië, stedentripjes in Europa, tussen het Wildlife in Zimbabwe, een taalcursus in Australië en vrijwilligerswerk in allerlei delen van de wereld. Eind 2011 ben ik al zelf al voor een aantal maanden naar Málaga geweest voor het volgen van een Spaanse taalcursus, maar nu wilde ik meer. Deze zomer zou ik een verre reis maken met Stijn, maar waar hoe wanneer en wat wisten we nog niet precies. Voor stage was ik veel bezig met schrijven over de verschillende soorten reizen die mogelijk zijn via Travel Active en op een dag wist ik het ineens: ik wil vrijwilligerswerk doen! Een combinatie van reizen, mijn bijdrage leveren aan mensen die het minder hebben dan ik, een andere cultuur ontdekken, een nieuw land bezoeken en mezelf verder ontwikkelen als persoon.

Dezelfde dag nog vertelde ik mijn idee aan Stijn en tot mijn verbazing was hij ook meteen enthousiast. Yes! Het gaat dus echt gebeuren!

De weken die volgden spraken we veel met Travel Active, boekten we onze vliegtickets naar Zambia en regelden we een afspraak voor het laten zetten van vaccinaties. We wisten zelf al dat we het liefst naar Afrika wilden gaan, welke land het zou worden was nog even wikken en wegen. Uiteindelijk wisten we het: Zambia! Van 14 juli tot 13 augustus zullen we vrijwlligerswerk doen op de Malota school in Livingstone. Een school die haar bestaan voornamelijk te danken heeft aan lokale vrijwilligers en waar hulp van buitenaf zeer welkom is. Om de cultuur van zo dichtbij mogelijk mee te kunnen maken besloten we om tijdens deze 4 weken te logeren bij een echt Afrikaans gastgezin. Spannend! Vragen spelen door ons hoofd: hoe ziet het gezin eruit? Hoe wonen ze? Hoe zal het ons, maar ook het gezin bevallen? Vooral belangrijk is om er open minded in te gaan, open te staan voor de mensen en de cultuur en niet al te veel verwachtingen te hebben. We laten het allemaal lekker op ons afkomen.

Naast de benodigdheden voor onszelf, dachten we ook na over wat we de gemeenschap van Livingstone willen bieden. Willen we speelgoed meenemen van huis? Zoeken we sponsors? We hebben er voor gekozen om geen materialen van thuis uit mee te nemen. Tijdens de vrijwilligers voorbereidingstraining van Muses in Amsterdam is ons duidelijk geworden dat het beter is om in Zambia zelf te kijken waar behoefte aan is en het dan ook ter plekke aan te schaffen. Hiermee stimuleer je de Afrikaanse economie en tevens scheelt dit wat kilo's in onze backpack. Wel hebben we besloten een sponsorbrief te sturen naar familie en vrienden. Dit puur voor het ontvangen van kleine gelddonaties.

Ik zie dat ik weer in mijn oude patroon val. Ik kan uren tikken op mijn toetsenbord waarbij ik soms vergeet dat lange verhalen snel saai worden. Er is nog een hele boel dat ik zou willen vertellen, maar laat ik dat sparen voor een volgende blog!

Morgen gaan we in ieder geval de laatste spullen kopen (denk aan DEET, pleisters en paracetamol) en dan zijn we echt bijna helemaal klaar om het vliegtuig in te stappen. Over een week horen jullie meer van ons!

Liefs Christel en Stijn

We can't choose
where we come from,
but we can choose
where we go from there.